Saturday, June 23, 2012

Σήμερα. Όχι χτες, ούτε αύριο.

"Big" Chris McCombs

Γεια, 


διάβασα σήμερα ένα μαγικό blog post του αγαπητού μου Αμερικανού συναδέλφου Chris McCombs.

Μπορείς να τον δεις δεξιά, ο Chris είναι άτομο. Ο Chris έχει δικό του γυμναστήριο στην Orange County, CA, USA και είναι ένας από τους ειδικούς internet marketers που ακολουθώ για τη δουλειά μου καθώς και προσωπικός μου coach

Χωρίς επίσημη εκπαίδευση και με πολύ σκληρό παρελθόν, έχει καταφέρει στα 40 του να γίνει οικονομικά ανεξάρτητος και να έχει μια υπέροχη οικογένεια. Κανείς δεν είναι τέλειος και όπως όλοι μας, έχει περάσει και περνάει ακόμα μεγάλες προσωπικές δυσκολίες με την οικογένειά του και την υγεία του.

Το post του με άγγιξε, με συγκίνησε, θέλησα να το μεταφέρω, έτσι έκατσα και το μετέφρασα για σένα. Αν σου "πει" κάτι αυτο που θα διαβάσεις, ψάξε και λίγο στο Google τα ονόματα των προσωπικοτήτων που θα δεις... έτσι για την ιστορία.Με εξέπληξε πως ακόμα και οι άνθρωποι στην άλλη άκρη της γης, δεν είναι και πολύ διαφορετικοί από εμάς, ειδικά τώρα τελευταία… Όπως πάντα, μη ξεχάσεις να αφήσεις το σχόλιό σου από κάτω.Θα χαρώ πολύ να δω την άποψη σου.

Πάρης

Η παρακάτω ανάρτηση είναι μεταφρασμένη απο το blog του φίλου μου Chris McCombs, Internet Marketer, www.kickbacklife.com.

Γεια, εδώ Chris,


Ζούμε σε έναν κόσμο τηλεχειριζόμενων ιπτάμενων γατών, χοντρής μετριότητας, με μαζική διαθεσιμότητα για οτιδήποτε θέλουμε... είτε καλό ή κακό για μας ...Έναν κόσμο όπου η σύγχυση συναντά την κατανόηση και εμείς καθόμαστε στη μέση... 

Με γυμναστήρια CrossFit να ξεπετάγονται σαν Starbucks και Internet Marketing circle jerks όπου κοιτάξεις online...

Είμαστε σε ένα σημείο στο χρόνο που το πανίσχυρο δολάριο φαίνεται να είναι ό,τι μετράει, που η Oxycodin (παράγωγο της μορφίνης) είναι διαθέσιμη σε ΜΑΖΙΚΗ προσφορά στο Internet…  που τα ανακυκλωμένα boy bands παίζονται περισσότερο από ότι το τρελό ταλέντο, όπως των Ray Lamontagne και των Black Keys και ταινίες όπως το Shawshank Redemption φαίνονται σαν χαμένα έργα τέχνης μέσα στον εικονικό σωρό από άχυρα των block buster ταινιών που πάνε από το κακό στο χειρότερο και γίνονται όλο και πιο ψεύτικες με κάθε νέα εξέλιξη στην τεχνολογία.

Μια εποχή όπου η σύνδεση με την ψυχή έχει δώσει τη θέση της στην πλαστική χειρουργική, στα πλαστικά δέντρα και στα πλαστικά όνειρα... με ραβδιά μεταμφιεσμένα σαν καρότα να παραμονεύουν στο σκοτάδι πίσω από κάθε γωνία...

Με σκοτεινούς πολιτικούς και θρησκευτικούς φανατικούς που προσπαθούν να μας πουν τι να κάνουμε ... που η «ταχύτητα για να πας κάπου αλλού» φαίνεται να είναι πιο πολύτιμη από την παρούσα στιγμή…

Ζούμε σε μια εποχή που οτιδήποτε από ένα ήπιο άγχος μέχρι μια βαθιά και φοβερή αίσθηση του επικείμενου κινδύνου μπορεί να ενσταλαχτούν μέσα μας με το πάτημα του τηλεχειριστηρίου ή με οποιονδήποτε από τους φρικιαστικούς τίτλους ειδήσεων που ξεπηδούν κάθε φορά που πάμε να συνδεθούμε σε έναν από τους 14 λογαριασμούς ηλεκτρονικού ταχυδρομείου Yahoo που έχουμε...


Αναρωτιέμαι συχνά πώς οι άνθρωποι με μια φωνή... άνδρες όπως ο Bill Hicks, ο Henry Rollins και ο Corey Taylor παραβλέπονται για λοιμώδη tabloid κουτσομπολιά και shows όπως το "Keeping Up With Charlie Sheen" και το "American Idol Surviving The Apprentice Season 9". Αυτά φαίνονται να είναι αυτό για το οποίο πραγματικά να θέλουν να μιλούν οι άνθρωποι.

Βάθος; Αυτό αφέθηκε για τους σοφούς... αυτό είναι το Τώρα της «Ρηχότητας».

 "Τι έκανες εχτές το βράδυ, Μπόμπ;" 

"Έίδα reality στην τηλεόραση και έπλυνα τις αμαρτίες της ημέρας μου με ένα ουίσκι, στη συνέχεια έκατσα και σκέφτηκα τι θέλω να κάνω αυτό το Σαββατοκύριακο ... αλλά είναι ακόμα Τρίτη, οπότε αυτό είναι χάλια…" ...που να ήξερε ο Μπομπ ότι αυτό το Σαββατοκύριακο έχει Μαραθώνιο "American Idol Surviving The Apprentice"... θα χε*τεί πάνω του όταν το μάθει…

Ανάμεσα σε όλο το χάος, την κατάθλιψη, την ανισότητα, τη μετριότητα, τις αντι-αξίες, τα ριάλιτι, τα μαχόμενα "Εγώ" και τη σταθερή δόση του άγχους ... έρχεται μια διέξοδος…

Διαθέσιμη για μας εδώ και τώρα... στην παρούσα στιγμή... όπου κι αν βρίσκεστε ...

"...Μια επιλογή, εδώ και τώρα, μεταξύ του φόβου και της αγάπης. Τα μάτια του φόβου σας θέλουν να βάλετε μεγαλύτερες κλειδαριές στις πόρτες σας, να αγοράσετε όπλα, να κλείσετε τον εαυτό σας μακριά. Τα μάτια της αγάπης, αντί αυτού, μας βλέπουν όλους σαν ένα..." (Για να παραθέσω τον αγαπημένο μου κωμικό όλων των εποχών, Bill Hicks)

Υποφέρω τόσο από το Δώρο της Αγάπης όσο και από την Κατάρα του Μίσους, και θα διαλέγω πάντα τον πόνο της αγάπης πάνω από τα δεινά του μίσους κάθε μέρα ... καθώς η αγάπη έρχεται από την καρδιά και το μίσος από το μυαλό... και έτσι ο πόνος της Αγάπης μπορεί να μεταλλαχθεί σε συμπόνια, ενώ η ταλαιπωρία του μίσους είναι δηλητηριώδης για την ίδια την ύπαρξή μας.

Είναι μια επιλογή μέσα στη στιγμή... μια επιλογή που ειλικρινά δεν ήξερα ότι είχα μέχρι πρόσφατα…

Τι μου επέτρεψε να την ανακαλύψω;

Ο δικός μου πόνος, ατέλειες και λάθη .... η αποδοχή των ουλών μου και το να προχωρώ, ανεξάρτητα από το τι σκέφτονται οι άλλοι .... και αυτό που πιστεύουν δεν είναι δική μου υπόθεση τέλος πάντων... και δεδομένου ότι εγώ είμαι αυτός που πρέπει να πεθάνει το θάνατό μου, εγώ θα είμαι αυτός που θα ζήσει και τη ζωή μου... οι σκέψεις τους πραγματικά δεν μετράνε έτσι κι αλλιώς... όλοι περπατάμε μέσα από εκείνο το τελευταίο τούνελ μόνοι, όποιος κι αν κάθεται δίπλα από μάς στο κρεβάτι του θανάτου μας.

Ζούμε σε μια εποχή τεράστιας αβεβαιότητας, όπου κανείς δεν ξέρει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ από πού θα προέρχεται ο μισθός των επόμενων χρόνων του... με γυμναστήρια με $5 το μήνα, δωρεάν μαλ*κίες παντού και πάρα πολλές πληροφορίες για πάρα πολλούς ανθρώπους για πολλά πράγματα που απλά δεν έχουν σημασία.

Αν θέλεις να μετρήσει ...

Βοήθησε κάποιον χωρίς να ζητήσεις ΤΙΠΟΤΑ σε αντάλλαγμα.

Δώσε στη ζωή τα πάντα σου.

Κάνε τη δουλειά σου μια μεγαλύτερη συνεισφορά στον κόσμο ... και όχι μόνο στον τραπεζικό σου λογαριασμό, γιατί η αλήθεια είναι ότι μόλις έχεις αρκετά χρήματα για τις βασικές σου ανάγκες, τα χρήματα δεν θα σε κάνουν πιο ευτυχισμένο, αλλά το να βοηθάς τους ανθρώπους ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ.

Και ως εκπαιδευτές και προπονητές, είστε σε μοναδική θέση για να βοηθήσετε δέκα, εκατοντάδες ακόμα και χιλιάδες ανθρώπους... τώρα ΑΥΤΟ είναι κάτι το ισχυρό.

Έχω μάθει πολλά από τα μαθήματα της ζωής με το δύσκολο τρόπο και έχω τα σημάδια για να το αποδείξω...

Ας μετατρέψεις τις αδυναμίες σε δυνάμεις και σε σκέψεις σχετικά με το τι μπορείς να προσθέσεις στο ρεύμα της ζωής σήμερα (=

Ωχ...Νομίζω ότι ακούω το φινάλε της σεζόν του "American Idol Surviving The Apprentice να έρχεται σε... πρέπει να την κάνω (=

Να κάποια αποσπάσματα για να σας αφήσω να συλλογιστείτε ... απολαύστε τα (=

 ...."Ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς." - Friedrich Nietzsche

«Ο ουλώδης ιστός είναι ισχυρότερος από τον κανονικό ιστό. Συνειδητοποιήστε τη δύναμη του και προχωρήστε.» - Henry Rollins

"This one had it coming
This one found a vein
This one was an accident, 
but never gave me pain
This one was my fathers and
This one you can’t see
This one had me scared to death,
But I guess I should be glad I’m not dead!!
Yeah, Cut right into me
Yeah, I am made of scars
Yes, I am made of scars”- Corey Taylor of Slipknot and Stone Sour (‘Made of Scars’ Lyrics – Stone Sour)

"Παίξε από την γαμ*μένη σου καρδιά!" - Bill Hicks


"Ο κόσμος είναι σα μια βόλτα με ένα παιχνίδι σε ένα πάρκο ψυχαγωγίας. Και όταν επιλέγεις να κάνεις τη βόλτα, νομίζεις ότι είναι πραγματική γιατί το μυαλό μας είναι τόσο ισχυρό. Και η διαδρομή πηγαίνει πάνω-κάτω και γύρω γύρω. Έχει συγκινήσεις και ρίγη, και έχει πολύ έντονα χρώματα, και είναι πολύ δυνατά και είναι διασκέδαστική, για ένα διάστημα. Μερικοί άνθρωποι κάνουν τη βόλτα για μεγάλο χρονικό διάστημα, και αρχίζουν να αναρωτιούνται - είναι αυτό πραγματικό, ή είναι απλά μια βόλτα;

Και άλλοι άνθρωποι έχουν θυμηθεί και έρχονται πίσω σε μας. Λένε "Έι, μην ανησυχείτε, μη φοβάστε, ποτέ, γιατί αυτό είναι απλά μια βόλτα."

Και εμείς...ΘΑΝΑΤΩΝΟΥΜΕ αυτούς τους ανθρώπους!

Χα χα χα!...

"Κάντε τον να σκάσει! Έχουμε επενδύσει πολλά σε αυτή τη βόλτα. ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟΥ ΤΟ ΣΤΟΜΑ! 

Κοιτάξτε τις ρυτίδες ανησυχίας μου. Κοιτάξτε το μεγάλο μου τραπεζικό λογαριασμό και την οικογένειά μου. Αυτό απλά πρέπει να είναι αληθινό!"......

Είναι απλά μια βόλτα. 

Αλλά εμείς πάντα σκοτώνουμε αυτά τα καλά παιδιά που προσπαθούν να μας το πουν και, το έχετε παρατηρήσει ποτέ; Και αφήνουμε τους δαίμονες να κάνουν ό,τι θέλουν.

Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί: είναι απλά μια βόλτα. Και μπορούμε να την αλλάξουμε οποιαδήποτε στιγμή θέλουμε. Είναι μόνο μια επιλογή. Καμία προσπάθεια, καμία δουλειά, καμία αποταμίευση, και καθόλου χρήματα. Μια επιλογή, τώρα, μεταξύ του φόβου και της αγάπης. Τα μάτια του φόβου σας θέλουν να βάλετε μεγαλύτερες κλειδαριές στις πόρτες σας, να αγοράσετε όπλα, να κλείσετε τον εαυτό σας μακριά. Τα μάτια της αγάπης, αντ 'αυτού, μας βλέπουν όλους σαν ένα. 

Να τι μπορείτε να κάνετε για να αλλάξετε τον κόσμο, τώρα, σε μια καλύτερη βόλτα ...

…Πάρτε όλα αυτά τα λεφτά που ξοδεύουμε για όπλα και άμυνα κάθε χρόνο, και αντί για αυτό ξοδέψτε τα στη σίτιση, ένδυση και εκπαίδευση των φτωχών του κόσμου, το οποίο θα μπορούσε να γίνει πολλαπλές φορές, για όλους τους ανθρώπους, και θα μπορούσαμε να εξερευνήσουμε το διάστημα, μαζί, εσωτερικά και εξωτερικά, για πάντα, στην ειρήνη". - Bill Hicks (1961-1994)











Monday, June 18, 2012

Τώρα που βγήκε ο Σαμαράς, να χαρώ;


"Τώρα που βγήκε ο Σαμαράς, να χαρώ;"

Αυτό ρώτησε μια ακροάτρια του Ράδιο DJ 95.2fm τον Μιχάλη Τσαουσόπουλο σήμερα το πρωί, την επομένη των εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012, που η Νέα Δημοκρατία βγήκε πρώτη στις προτιμήσεις των Ελλήνων.

Ακούω τον Μιχάλη απο τα εφηβικά μου χρόνια, απο τότε που δούλευε στον Kiss FM. Δεν τον έχω ακούσει να σχολιάζει ποτέ για πολιτικά. Απλά βάζει ωραία μουσική, έχει έξυπνο χιούμορ, κι είναι Αιγόκερως, όπως κι εγώ. Ταιριάζουμε σε πολλά.

Τι της απάντησε;

"Όχι να μη χαρείς. 
Να μη χαρείς όποιος και να βγει.
Να χαρείς όταν αρχίσεις να μην πετάς το τσιγάρο σου στον δρόμο.
Να χαρείς όταν αρχίσεις να προσπαθείς εσύ για να βελτιώσεις τη δουλίτσα σου.
Να χαρείς όταν αρχίσεις να αλλάζεις εσύ και να πατάς στα πόδια σου.
Τότε δεν θα έχει σημασία όποιος και να βγει.
Τότε να χαρείς."





Εγώ δε θα πω τίποτα. Απλά υποκλίνομαι. Εσύ τι λες;

Θέλω να δω την αποψή σου.

Άσε το σχόλιό σου απο κάτω.


Με αγάπη,

Πάρης

Friday, June 1, 2012

Για τα όνειρα, την υγεία και τη ζωή σου...


Γεια σας,

Οι Αμερικάνοι έχουν μια έκφραση “when it rains, it pours”, δηλαδή «όταν βρέχει, βρέχει για τα καλά».

Έτσι μάλλον συμβαίνει και σε μένα τώρα τελευταία.

Εκτός από το ότι περνάω κρίση σε όλα τα επίπεδα – οικονομικά, επαγγελματικά, προσωπικά, σωματικά και ψυχολογικά – έχω μια ουρολοίμωξη και αλλεργία στις αντιβιώσεις, και πέφτω με τη μηχανή προχτές και παθαίνω θλάση –ευτυχώς όχι κάταγμα ή διάστρεμμα – στο άκρο του δεξιού ποδιού.

Δηλαδή λέω « τι άλλο Θεέ μου»;

Είμαι λοιπόν στο κρεβάτι μου στο σπίτι (το σπίτι των γονιών μου, που είναι γέροι πια, στο οποίο και μεγάλωσα - ναι, παρά τα όσα έχω κάνει στη ζωή μου είμαι ακόμα εκεί, στις εργατικές κατοικίες του «Κόκκινου» στο Παλιό Φάληρο) και αναρρώνω…

Και σκέφτομαι – τι άλλο να κάνω – και σας γράφω…

 «Σκέφτομαι και γράφω», σας θυμίζει κάτι;  :-) 
 
Σκέφτομαι ότι ένα από αυτά  πράγματα που έχω παρατήσει τώρα τελευταία είναι το σώμα μου.

Γυμνάζομαι on and off τα τελευταία 17 χρόνια, από τα 15 μου.

Τους τελευταίους μήνες, έχω σταματήσει να κάνω κάθε είδους άσκηση.

Είναι αλήθεια ότι κάνω μια κάποια άσκηση στο True Pilates Studio που διευθύνω, αλλά όχι κάτι σοβαρό.

Έχω βρει ένα σωρό «έξυπνες» δικαιολογίες για αυτό.

«Μόλις μετακομίσω από το σπίτι των γονιών μου θα ξεκινήσω, πριν έρθει το καλοκαίρι θα ξεκινήσω, μόλις δω το σώμα μου να γίνει λαπάς θα ξεκινήσω, του χρόνου θα ξεκινήσω κλπ.»

Κι ήρθε τώρα η στιγμή που είμαι τραυματισμένος και δε μπορώ ούτε το πόδι μου να πατήσω κάτω και συνειδητοποιώ ότι και να θέλω να γυμναστώ τώρα, ΔΕ ΜΠΟΡΩ. 

Έστω προσωρινά. Κι αυτό με φοβίζει...

Και σκέφτομαι ότι υπάρχουν και άλλοι πολλοί που λόγω μιας αναπηρίας ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΙ, ΜΟΝΙΜΑ.

Αλλά αυτό δε φαίνεται να σταματάει κάποιους απο αυτούς όπως φαίνεται στη φωτο παρακάτω.


Αυτοί δε φαίνεται να έχουν καμία δικαιολογία για αυτό.

Δεν είναι λίγο οξύμωρο αυτό;

Να μπορείς να κάνεις γυμναστική που κάνει καλό στη ψυχική και σωματική σου υγεία και να μην το κάνεις, και να το κάνει αυτός που φαινομενικά δε μπορεί.

Δε σου κάνει εντύπωση;

Και σκέψου σε πόσα αλλά πράγματα έχεις την ίδια συμπεριφορά και αναβλητικότητα…

Στις σπουδές, στις σχέσεις, στη δουλειά των ονείρων σου…

«Αστό μωρέ, του χρόνου»…

Και τα χρόνια γίνονται δεκαετίες…

Και φτάνεις λίγο πριν πεις το «αντίο» να αναρωτιέσαι:

ΕΖΗΣΑ ΜΩΡΕ;

ΡΙΣΚΑΡΑ;

ΠΡΟΣΦΕΡΑ;

Α Γ Α Π Η Σ Α ;;;;;

Αγάπησα τους γονείς μου, τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, τους άλλους, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ;

Ελπίζω να σας βάλω σε σκέψεις… και λίγο ΔΡΑΣΗ… το χρειαζόμαστε!

ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ!!!!

Πάρης 

ΥΓ: Μην ξεχάσεις να αφήσεις το σχόλιό σου απο κάτω, θα χαρώ πολύ να το δω!