Γεια σας,
Οι Αμερικάνοι
έχουν μια έκφραση “when it rains, it pours”, δηλαδή «όταν βρέχει, βρέχει για τα καλά».
Έτσι μάλλον συμβαίνει
και σε μένα τώρα τελευταία.
Εκτός από το ότι περνάω
κρίση σε όλα τα επίπεδα – οικονομικά, επαγγελματικά, προσωπικά, σωματικά και
ψυχολογικά – έχω μια ουρολοίμωξη και αλλεργία στις αντιβιώσεις, και πέφτω με τη
μηχανή προχτές και παθαίνω θλάση –ευτυχώς όχι κάταγμα ή διάστρεμμα – στο άκρο
του δεξιού ποδιού.
Δηλαδή λέω « τι
άλλο Θεέ μου»;
Είμαι λοιπόν στο
κρεβάτι μου στο σπίτι (το σπίτι των γονιών μου, που είναι γέροι πια, στο οποίο
και μεγάλωσα - ναι, παρά τα όσα έχω κάνει στη ζωή μου είμαι ακόμα εκεί, στις εργατικές
κατοικίες του «Κόκκινου» στο Παλιό Φάληρο) και αναρρώνω…
Και σκέφτομαι –
τι άλλο να κάνω – και σας γράφω…
«Σκέφτομαι και γράφω», σας θυμίζει κάτι; :-)
Σκέφτομαι ότι ένα
από αυτά πράγματα που έχω παρατήσει τώρα
τελευταία είναι το σώμα μου.
Γυμνάζομαι on and off τα τελευταία 17 χρόνια, από τα 15
μου.
Τους τελευταίους μήνες,
έχω σταματήσει να κάνω κάθε είδους άσκηση.
Είναι αλήθεια ότι
κάνω μια κάποια άσκηση στο True Pilates Studio που διευθύνω, αλλά όχι κάτι σοβαρό.
Έχω βρει ένα σωρό
«έξυπνες» δικαιολογίες για αυτό.
«Μόλις μετακομίσω
από το σπίτι των γονιών μου θα ξεκινήσω, πριν έρθει το καλοκαίρι θα ξεκινήσω,
μόλις δω το σώμα μου να γίνει λαπάς θα ξεκινήσω, του χρόνου θα ξεκινήσω κλπ.»
Κι ήρθε τώρα η
στιγμή που είμαι τραυματισμένος και δε μπορώ ούτε το πόδι μου να πατήσω κάτω και
συνειδητοποιώ ότι και να θέλω να γυμναστώ τώρα, ΔΕ ΜΠΟΡΩ.
Έστω προσωρινά. Κι αυτό με φοβίζει...
Έστω προσωρινά. Κι αυτό με φοβίζει...
Και σκέφτομαι ότι
υπάρχουν και άλλοι πολλοί που λόγω μιας αναπηρίας ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΙ,
ΜΟΝΙΜΑ.
Αλλά αυτό δε φαίνεται
να σταματάει κάποιους απο αυτούς όπως φαίνεται στη φωτο παρακάτω.
Αυτοί δε φαίνεται
να έχουν καμία δικαιολογία για αυτό.
Δεν είναι λίγο οξύμωρο
αυτό;
Να μπορείς να κάνεις
γυμναστική που κάνει καλό στη ψυχική και σωματική σου υγεία και να μην το κάνεις,
και να το κάνει αυτός που φαινομενικά δε μπορεί.
Δε σου κάνει εντύπωση;
Και σκέψου σε πόσα
αλλά πράγματα έχεις την ίδια συμπεριφορά και αναβλητικότητα…
Στις σπουδές, στις
σχέσεις, στη δουλειά των ονείρων σου…
«Αστό μωρέ, του χρόνου»…
Και τα χρόνια γίνονται
δεκαετίες…
Και φτάνεις λίγο
πριν πεις το «αντίο» να αναρωτιέσαι:
ΕΖΗΣΑ ΜΩΡΕ;
ΡΙΣΚΑΡΑ;
ΠΡΟΣΦΕΡΑ;
Α Γ Α Π Η Σ Α
;;;;;
Αγάπησα τους γονείς μου, τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, τους άλλους, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ;
Ελπίζω να σας βάλω
σε σκέψεις… και λίγο ΔΡΑΣΗ… το χρειαζόμαστε!
ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ!!!!
Πάρης
ΥΓ: Μην ξεχάσεις να αφήσεις το σχόλιό σου απο κάτω, θα χαρώ πολύ να το δω!
ΥΓ: Μην ξεχάσεις να αφήσεις το σχόλιό σου απο κάτω, θα χαρώ πολύ να το δω!
αυτή η ιστορία που διαβάζω μου μοιάζει κατά κάποιο τρόπο οχι ακριβως ομως αλλά περίπου,κι ετσι καταλαβαίνω περισσότερα,τόπιασα!!!συνεχίζω να σκέφτομαι!!!!
ReplyDeleteκαλημέρα!
Είμαι ακριβώς στην ίδια φάση, όπως κι εσύ...μόνο που δε μένω ακόμα με τους γονείς μου. όλα τα υπόλοιπα όμως, σωματικά και ψυχικά είμαι και αισθάνομαι το ίδιο χάλι! και ψάχνω να βρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου... έχω την αίσθηση ότι είμαι κοντά στην άκρη του τούνελ... κάποτε η γυμναστική ήταν η ψυχοθεραπεία μου. τώρα όχι πια... δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό.... αλλά σκοπεύω να το αλλάξω σήμερα το απόγευμα! Λέω να ξεκινήσω γυμναστήριο!!!!
ReplyDeleteΕύχομαι γρήγορη ανάρρωση γιατί το καλοκαίρι μόλις έφτασε και το βλέπω...ανυπόμονο!!!
Περαστικά!
Σε ευχαριστώ Γεωργία, μπράβο για το ξεκίνημα!
DeleteΟ μόνος λόγος που ανέβαλα πράγματα στη ζωή μου ήταν ο οικονομικός...! Ηταν αυτός που με σταματούσε πάντα! Δεν ήταν το πρόβλημα της υγείας μου, ούτε το ότι είχα πάρα πολλές δραστηριότητες, παιδιά, δουλειά, κλπ..ομως τελευταία, αποφάσισα ότι δε θα είναι ούτε αυτός ο λόγος που θα με κάνει να αναβάλω να κάνω κάτι ακόμα για μένα.. να φροντίσω το σώμα μου, πριν μ αφήσει τελείως στο δρόμο..άλλωστε δε θα σωθώ με αυτά τα χρήματα, αλλά θα σωθώ γιατί κάνω κάτι που θα βελτιώσει σημαντικά την υγεία του σώματός μου και κατα συνέπεια και της ψυχής μου!(πάνε πακέτο!)
ReplyDeleteΜπράβο Έφη, keep walking!
ReplyDelete