Sunday, May 20, 2012

Βρες τον χαμένο σου ήλιο...

Γεια σου,

στην οικογένειά μου ήμαστε τρία αδέρφια: έχω δυο μεγαλύτερες αδερφές, που μένουν μακριά απο μένα. Η Μάγδα μένει με την οικογένειά της στο Ηράκλειο της Κρήτης (καταγωγη μας), εγώ στην Αθήνα, κι η Λώις μένει μόνη της στο Εδιμβούργο της Σκωτίας. Είμαστε λίγο σκορπισμένοι...

Δεν ξέρω αν έχεις πάει στο Εδιμβούργο ποτέ. Είναι μια πολύ όμορφη πόλη, ιδίως όταν έχει καλό καιρό. Η αδερφή μου την ερωτεύτηκε όταν την επισκέφτηκε - μαζί με έναν Σκωτσέζο ;-) - για αυτο και μένει μόνιμα εκεί τα τελευταία χρόνια. Να μια φωτογραφία μαζί με την αδερφή μου έξω απο το Rosslyn Chapel, που έγινε διάσημο απο τον "Κώδικα του Ντα Βίντσι"...  Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια απο τότε που τραβήχτηκε...

Στο κέντρο του Εδιμβούργου, την παλιά πόλη, που είναι γεμάτη μεσαιωνικά κτίρια, υπάρχουν διάχυτα κάτι πολύ στενά δρομάκια κάθετα στην κεντρική οδό, το Royal Mile. Τα δρομάκια αυτά είναι τόσο στενά που ίσα ίσα μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος και λέγονται closes. Κάποια closes καταλήγουν σε άλλα σπίτια μέσα σε ξέφωτα. Είναι λίγο μυστικιστικά για μένα... Ένα απο αυτά, το King's close, καταλήγει σε ένα ξέφωτο και την είσοδο ενός σπιτιού.

Μπροστά απο το σπίτι, υπάρχει ένα τετράγωνο μνημείο με μόνο μια επιγραφή γύρω γύρω: 

"Keep your face towards the sun and the shadows will fall behind you". 

Δηλαδή "Κράτα το πρόσωπό σου στραμμένο προς τον ήλιο κι οι σκιές θα πέσουν πίσω σου".

Μπορείς να με δεις σε αυτό το μνημειο σε αυτή τη φωτό:

Όποτε το βλέπω, συγκινούμαι. Πρέπει να βρεθείς εκεί για να το καταλάβεις αυτό, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρική.

Διανύουμε μια περίοδο σήμερα που κανείς μας -απο τη γενιά μου τουλάχιστον- δεν περίμενε να περάσει.

Η σύγχυση κι ο φόβος είναι τόσο μεγάλα, που παραλύουν. Μερικές φορές, ακόμα και σκοτώνουν, όπως βλέπουμε στα νέα.

Δεν ξέρουμε τι ξημερώνει.

Βλέπω όμως τον ήλιο να ξεπροβάλλει ξανά και το καλοκαίρι να έρχεται. Με όλα αυτά που ζούμε, θα νόμιζε κανείς οτι θα έχουμε πάντα χειμώνα. Βλέπεις οι εποχές θα είναι οι ίδιες, ό,τι κι αν γίνεται στην γη απο κάτω. Κι αυτό τουλάχιστον μου δίνει ελπίδα. Κι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Στιγμές σαν κι αυτή με την ανεργία να καλπάζει και τη μετανάστευση να κορυφώνεται, κρίνω σκόπιμο να αναρωτηθούμε: Ποιός είναι ο"ήλιος" μου; Για ποιό λόγο ήρθα στη ζωή; Ποιός είναι ο ρόλος μου; Τι έχω να προσφέρω στον συνάνθρωπό μου; Είναι η δουλειά που κάνω η σωστή για μένα; Μήπως κάνω αυτό που κάνω γιατί νομίζω οτι δεν έχω επιλογές;

Μήπως μένω στην ίδια δουλειά, χώρα, πόλη, σπίτι, σχολή, επάγγελμα, γάμο, σχέση γιατί φοβάμαι μήπως χάσω τα κεκτημένα;

Μήπως φροντίζω παθιασμένα την καλυβούλα μου γιατι φοβάμαι να κοιτάξω και να δουλέψω για τη βίλα μου που βρίσκεται ακριβώς δίπλα;

Πολλοί άνθρωποι ξοδεύουν μια ζωή ολόκληρη έτσι.

Όχι εγώ.

Ούτε θέλω κι εσύ.

Θέλω να καταλάβεις οτι όπως και τα δισεκατομμύρια κύτταρα του σώματος έχουν ένα τελείως διαφορετικό ρόλο αλλά με τέχνη εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό, την επιβίωση του σώματος, ετσι κι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο με το δικό του χάρισμα ο καθένας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ένα χάρισμα, κάτι που να κάνει απο μόνος του πολύ καλά και που να έχει αξία στις ζωές των άλλων.

Λοιπόν η δουλειά σου απόψε είναι να τα σκεφτείς όλα αυτά.

Βρες το χάρισμά σου.

Βρες τον "ήλιο" σου. 

Θα το βρεις όταν το πάθος είναι τόσο μεγάλο που σε καίει. Και που σε φοβίζει να το δοκιμάσεις πολύ. Τότε θα το εχεις βρει.

Και θα ειναι αυτο που αν το αναβάλλεις παλι, η ζωή σου απλά θα είναι κοινότυπη χωρίς νόημα.

Σαν κάποιους που πεθαίνουν στα 25 και τους θάβουν στα 80.

Γιατί αυτό απλά έχεις έρθει να κάνεις εδώ, αλλά φοβάσαι να το κάνεις.

Να ξυπνάς και να μη λες "οχι πάλι..." αλλά να περιμένεις πως και πως για τη μέρα που είναι μπροστά σου. Πότε το έχεις νιώσει αυτό τελευταία;

Βρες τον ήλιο σου.

Κράτα το πρόσωπο σου κολλημένο προς αυτόν.

Και τότε ΟΛΕΣ οι σκιες θα πέσουν πίσω σου.

Γιατί ΤΙΠΟΤΑ δε θα μπορεί να σε σταματήσει.



Με αγάπη,

Πάρης



ΥΓ: Μην ξεχάσεις να αφήσεις το σχόλιό σου απο κάτω, θα χαρώ πολύ να το δω!

3 comments:

  1. Με συγκίνησες, είπες ότι έχω στο κεφάλι μου εδώ και καιρό.. Ευχαριστώ <3

    ReplyDelete
  2. Με συγκίνησες, είπες ότι έχω στο κεφάλι μου εδώ και καιρό.. Ευχαριστώ <3

    ReplyDelete
  3. Αυτογνωσία, αυτοσεβασμός, αυτοεξάρτηση ... σκέψεις και διαδικασίες που όλοι πρέπει να κάνουμε συνεχώς για να γνωρίσουμε, να ορίσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας ... αλλά τα απλά είναι και τα πιο δύσκολα...και όσο περισσότερο τα ακούμε και τα διαβάζουμε τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να τα εφαρμόσουμε !!! γι αυτό ένα μεγάλο ευχαριστώ :)

    ReplyDelete